Eksponat: Znaki pocztowe Starogardu do 1920 roku

Znaki pocztowe Starogardu do 1920 roku

Moja fascynacja historią poczty wybuchła 30 lat temu na Jarmarku Dominikańskim. Szukając dla siebie szufladki w świecie filatelistyki trafiłem na „kocykowy” sklepik z całościami i po dłuższej rozmowie z Bernardem Jesionowskim podjąłem decyzję o ukierunkowaniu zainteresowań i nabyłem pierwszy walor (karta 77 eksponatu). Wybrałem Starogard, stolicę Kociewia, ważny ośrodek administracyjny i sądowy w regionie. W siedzibie Okręgu poznałem życzliwych Kolegów, zyskałem wielką pomoc w budowaniu wiedzy.  Ten nowy świat tak mnie porwał, że z  radością „odrabiałem lekcje”, a w poszukiwaniu walorów byłem wszędzie i poznałem wszystkich.  W roku 2009, debiutowałem eksponatem „Znaki pocztowe Starogardu do 1920 roku” na Wystawie Okręgowej w Koszalinie – i wygrałem. Wiadomość – pamiętam jak dziś – otrzymałem telefonicznie na skrzyżowaniu Chopina i Grunwaldzkiej w Sopocie. Na szczęście nie puściłem kierownicy – tylko dlatego, że nie ja prowadziłem... 

Zakończyłem aktywność tego eksponatu na Wystawie Międzynarodowej Zgorzele ‘25, gdzie wygrał klasę historii poczty – prawda, że skromnie obsadzoną. W międzyczasie wystawiałem eksponat kilkanaście razy na wystawach konkursowych – zawsze w barwach złota: od pozłacanego na Wystawie Światowej IBRA 2023 po duży złoty na Wystawie Międzynarodowej Głogów 2015. Jego wcześniejsza wersja była około 10 lat w Galerii Eksponatów Polskich na stronie ZG PZF; wiem – co dla mnie miłe - że korzystali z niej filateliści specjalizujący historię poczty na ziemiach polskich w latach zaboru pruskiego.

W eksponacie od kilku lat coraz trudniej mi cokolwiek zmienić. Liczę, że znajdę jeszcze przesyłkę z pierwszym stemplem poczmistrza (z kalendarzem!) z 1819 roku, znany z monografii Starogardu oraz bilet wystawiony na stacji dyliżansowej w Starogardzie Szlacheckim.

Zdobyta wiedza i doświadczenie były asumptem do opracowania kolejnych eksponatów z zakresu historii poczty, a dedykowanych mojemu rodzinnemu Sopotowi oraz  Gdyni, „miastu z morza i marzeń”.  Ale o nich przy następnej okazji...

Lubię to.